Nathalie Loriers is met een schitterende plaat onder de arm helemaal terug van nooit echt weggeweest. Melodieus en toegankelijk maar tegelijk uitdagend en groovy … De pianiste van het Brussels Jazz Orchestra laat meer dan ooit haar persoonlijke stem horen! 

Al op zeer jonge leeftijd wist Nathalie Loriers een plaats te verwerven in de top van de Belgische jazzscene. In 1991 bracht ze haar eerste opname ‘Nympheas’ uit, met toen al Philippe Aerts op contrabas. In 1993 volgde een nieuw album, deze keer met saxofonist Lee Konitz en drummer Al Levitt, twee meesters van de cooljazz. De pianiste werkte in die periode ook een eerste keer samen met de Amerikaanse drummer Rick Hollander, onder meer bekend voor zijn werk bij Woody Shaw, Roy Hargrove en Brad Mehldau. De ‘leading lady of Belgian jazz’ verkende ondertussen ook het pad van de kruisbestuivingen. Zo nam ze in 2006 ‘L’arbre pleure’ op, waarop ze op wonderbaarlijke wijze jazz versmelt met elementen uit de Oosterse muziektraditie. En in 2009 bracht ze hedendaags klassiek en jazz samen op haar plaat ‘Moments d’Eternité’ (met Bert Joris en het Spiegel String Quartet). 

Met haar negende album ‘Les 3 petits singes’ (W.E.R.F.) keert Nathalie Loriers terug naar de pure bezetting van het jazztrio. Ze laat zich hiervoor opnieuw bijstaan door Philippe Aerts en Rick Hollander. De composities die op de plaat te horen zijn, hebben stuk voor stuk een eigen karakter meegekregen: lyrische nummers worden afgewisseld met Zuid- Amerikaanse invloeden en typische grooves waarin bas en piano elkaar perfect aanvullen, maar ook melancholische melodieën. Of om het met Karel Van Keymeulen in De Standaard te zeggen: ‘Nathalie Loriers houdt van gestileerde, ingehouden uitvoeringen, waarbij de muziek je langzaam meevoert. Soms zijn haar melodieën klein en fijn, af en toe melancholisch en soms lichtjes opzwepend. Op haar eigen manier combineert ze een poëtische zeggingskracht met breekbaarheid.’ 

On stage: Nathalie Loriers (piano), Philippe Aerts (contrabas) en Rick Hollander (drums).